สืบเนื่องจากการเขียนบทความก่อนหน้านี้เกี่ยวกับการเลือกใช้วิธีวัดมูลค่าของบริษัทประกันวินาศภัย ทำให้นึกถึงงานที่เพื่อนของผม คือ คุณสุชิน พงษ์พึ่งพิทักษ์ ได้ทำการตีความจากมาตรฐานการรายงานทางการเงินฉบับที่ 17 เกี่ยวกับการตรวจสิทธิการนำวิธีวัดมูลค่าอย่างง่ายมาใช้

มาถึงตอนสุดท้ายของซีรี่ส์การวัดมูลค่าตาม IFRS17 ยังมีอีกสองประเด็นที่บริษัทต้องพิจารณาหากสนใจที่จะเลือกใช้วิธี PAA ได้แก่ การทำสรุปรายการยกเว้นที่ PAA ไม่ต้องปฏิบัติเหมือนกับวิธีการวัดมูลค่าทั่วไป GMM และการเปิดเผยข้อมูลของวิธีการวัดมูลค่าอย่างง่าย PAA

ต่อจากบทความที่แล้ว หลังจากรู้แล้วว่าบริษัทประกันวินาศภัยมีทางเลือกอยู่หลายทางในการเลือกวิธีวัดมูลค่า แต่วิธี PAA ถือว่าเป็นวิธีที่มีความน่าสนใจเนื่องจากถือว่าเป็นวิธีที่มีต้นทุนในการนำไปใช้ที่ต่ำกว่า ดังนั้น หากท่านสนใจที่จะเลือกใช้วิธี PAA บทความนี้ได้สรุปสิ่งที่บริษัทต้องพิจารณา โดยแบ่งเป็น 4 ประเด็นหลัก

หลังจากคณะกรรมการกำหนดมาตรฐานการบัญชีสากล (IASB) ได้กำหนดมาตรฐานการรายงานทางการเงิน ฉบับที่ 17 “สัญญาประกันภัย” (IFRS17) เมื่อเดือน พฤษภาคม พ.ศ.2560 ซึ่งจะมาใช้แทนมาตรฐานการบัญชี ฉบับที่ 4 (IFRS4) ที่ใช้มาตั้งแต่ปี พ.ศ.2547 วัตถุประสงค์สำคัญคือการกำหนดให้การวัดมูลค่าสำหรับสัญญาประกันภัย มีความสอดคล้องกันสำหรับอุตสาหกรรมประกันภัยทั่วโลก ผ่านมา 3 ปีทางคณะกรรมการมาตรฐานการบัญชีสากล (IASB) ได้เผยแพร่ IFRS17 ฉบับแก้ไข เมื่อวันที่ 25 มิถุนายน พ.ศ.2563 รวมถึงการเลื่อนวันกำหนดใช้มาตรฐานไปเป็น ณ วันที่ 1 มกราคม พ.ศ.2566 ซึ่งสำหรับประเทศไทยจะเป็น 1 มกราคม พ.ศ.2567 ( 1 ปีช้ากว่าการนำไปใช้ของทั่วโลก)

เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา กระทรวงแรงงานได้ออกกฎกระทรวงกำหนดอัตราค่าทำศพที่ให้นายจ้างจ่ายเมื่อลูกจ้างประสบอันตรายหรือเจ็บป่วยจนถึงแก่ความตาย ในอัตรา 50,000 บาท หลายกิจการอาจจะสงสัยว่าเงินจำนวนดังกล่าว เป็นภาระโดยตรงของกิจการหรือไม่ และในเรื่องของการบันทึกบัญชีตามมาตรฐานการบัญชีฉบับที่ 19 เรื่องผลประโยชน์พนักงาน จำเป็นที่ต้องตั้งสำรองเพิ่มเติมหรือไม่ หากต้องตั้งสำรองจะมีจำนวนประมาณเท่าไร